İnsan en çok kendisine öfke duyar. Pişmanlıkları, yaptıkları, yapamadıkları öfkenin sebeplerindendir ve mutsuzluğu seçerek en çok kendisini cezalandırır. Bunun farkında olmadığı zaman ya da bu duyguları görmezden geldiğinde öfkeyi başkalarından çıkarır. İnsanlara, olaylara tepki gösterir. İçi avaz avaz bağırırken kendisini duymazdan gelmeyi tercih eder. Nasıl baş edeceğini bilemez bu duyguyla. Kendisiyle barışmaya ihtiyacı vardır oysaki. Barış sağladığında sevgide beraberinde gelir. Sevginin olduğu yerde yaşam başlar .Yaşamak bir şölene dönüşür.
Yaşamınız şölen tadında olsun.
Öfke ye sarılmak, başkasına atmak için kavradığınız bir kömür parçası gibidir.Yanan aslında sizsinizdir. Buddha
